Στον κόσμο του Πλάτωνα κανείς μας δεν είναι αθώος

« Στον κόσμο του Πλάτωνα κανείς μας δεν είναι αθώος
το δικαστήριο των θεών μας έκρινε όλους ένοχους »
μα αν η αθωότητα σήμαινε και διαταραχή
μήπως, τελικά, θα ήμασταν όλοι αθώοι και οι συνειδητές μας σκέψεις
απορία των γεννώμενων ασυμβίβαστων μπορώ;

Μπορώ να σε δοκιμάσω να με κυριαρχείς
ή να σε κυριαρχήσω εγώ εκεί, μα εσύ δεν θα το ξέρεις
Πόσες φορές έπιασες τον εαυτό σου στον κόσμο των σκέψεων, 
να σκοτώνει;
πόσες να αγαπά;
πόσες να κυριαρχεί;
πόσες να χάνει;
πόσες να επαναστατεί;
πόσες τον συμβιβασμένο να βρίζει;
Τι θα ήσουν αν ήσουν ο κόσμος αυτός ;

Φοβάσαι ότι θα συμβούν και λαμβάνεις αντίθετο μήνυμα σκέψου το για να μην γίνει
Φοβάσαι ότι θες να συμβούν και λαμβάνεις παράλληλο μήνυμα σκέψου το θα γίνει
Το ονειρεύεσαι, τελικά,  για να το έχεις
ή γιατί φοβάσαι ότι δεν θα το έχεις ποτέ

Ξέρεις και ‘γω κάποτε, τον κόσμο του Πλάτωνα τον επισκεπτόμουν συχνά
τώρα οι φωνές δεν μ’ αφήνουν όπως τότε, ίσως και να μην χρειάζεται
έχεις κι εσύ τις δίκες σου φωνές;

Στον κόσμο των καθ’ ολικών προτύπων
σου ‘δωσα ένα λουλούδι το πήρες, μα καθόσουν δίπλα μου και δεν σε ήξερα
σου χάρισα ένα τετράδιο,
στην σελίδα 2  έγραφε ότι
«από τις διαφορές γεννιέται η πιο όμορφη αρμονία.» Ηράκλειτος
 και στην σελίδα 30 ότι
« Η τελειότητα κατακτιέται, όχι όταν δεν υπάρχει κάτι να προσθέσεις, αλλά  όταν δεν υπάρχει κάτι να αφαιρέσεις.» Antoine de Saint- Exupery
θυμάμαι, είχε μόνο 30 σελίδες, δεν έλειπε καμία
έλειπες όμως εσύ
σου είπα «εξαφανίσου», μα δεν το άκουσες πoτέ
σου φώναξα «να έρθεις», δεν ήρθες

Τα Χριστούγεννα δε στόλισα δέντρο, υπήρχε ο αϊ Βασίλης και μοιράζαμε στα παιδάκια ευτυχία, μέχρι που ήρθαν τα καλικατζαράκια και έκαναν ζημιές
ήθελαν την προσοχή μας να τραβήξουν, ζήλεψαν
μέχρι να τους μιλήσει ο Ρούντολφ ξεθάρρευαν, ύστερα κατάλαβαν κι έγιναν βοηθοί

Όταν χιόνιζε δεν κρυώναμε, υπήρχε μια μεγάλη φωτιά για να μας ζεσταίνει όλους
την ανάψαμε εμείς, δεν είχε φλόγες, δεν σκότωνε, ούτε δήλωνε καταστροφή
Ένα πύρινο λουλούδι ελευθερίας
και οι Δώδεκα εποχές δεν έδιναν ο ένας την θέση του στον άλλον,
την έπαιρναν την κατάλληλη στιγμή
Τα κρινάκια ήμασταν εμείς
πριν αγριάγκαθα  γίνουμε, και τσιμπάμε
Το αγοράκι δεν ανέβηκε ποτέ στο τραίνο που ήταν ήδη μέσα
όταν πήγε να εκτροχιαστεί και το εισιτήριο δεν πέταξε ποτέ
τα παιδάκια δέθηκαν σε ένα κοινό όνειρο και ξύπνησαν απότομα όλα μαζί

Όταν γράφεις ο χρόνος δεν έχει τους ίδιους περιορισμούς
ή τις ίδιες ελευθερίες

Σε αγάπησα, ναι! Σε αυτόν τον κόσμο σε αγάπησα
γιατί ήσουν πάντα εκεί
εκεί και για μένα
-  όπως η θάλασσα -
με φώναζες
Αν σε σκότωσα καμιά φορά, η ανάγκη το ‘φερε
συγγνώμη
Αν σε γέννησα κάποια άλλη, ήταν που σε ήθελα κομμάτι δικό μου

Τώρα ο κόσμος του Πλάτωνα για μένα
έγινε σε ακούω
και πρόβλημα το είπαν
δεν ξέρω αν πάντα σε σκέφτομαι,
σε ακούω
δεν μ’ αρέσουν όλα όσα μου λες
μα σε συνήθισα πια
ήταν δύσκολο στην αρχή
τώρα καθημερινότητα το ονόμασα
και σκέψεις για λίγο
[…]

 θέατρο το φάρμακο μου

Πόσες φορές έπιασες τον εαυτό σου με χειροπέδες και τον έδεσες γερά με τις σκέψεις σου;
Πού εστίαζες κάθε φορά;

Μπορούσα να σε δω στον κόσμο του Πλάτωνα, ακόμα,
όταν τον Απρίλη του ’11 έγραφα

Δεν είναι αυτό που πιστεύουν οι άλλοι
μα είναι αυτό που ‘χεις ξεχάσει να πεις
όταν στα ματιά κοιτάζεις εκείνους
που με κρίνους κοιμούνται νωρίς

Ματιά γεμάτα με δάκρυα
δρόμοι ατελείωτοι
Πάθος, ζωή
Είσαι εσύ
μη συνεχίζεις το ίδιο τροπάρι
χαμογέλα
δες τον ήλιο, την αυγή
Γιατί

Δεν είναι αυτό που πιστεύουν οι άλλοι
μα αυτό που φοβάσαι να δεις

χαμογέλα
δες το φως της ζωής

Είσαι και εσύ ένας κρίνος
γι’ αυτό με ‘κείνους θα ζεις

Δεν είναι αυτό που πιστεύουν οι άλλοι
μα αυτό που ‘χεις ξεχάσει να πεις
όταν στα ματιά κοιτάζεις εκείνους
που με κρίνους κοιμούνται νωρίς

Ήσουν παιδάκι που πονούσε, και έβρισκε τροφή
ή ανήθικος νταβατζής, που τον έπιαναν οι μπάτσοι

Ήσουν πόρνη από επιλογή
ή μια βόμβα έτυμη να εκραγεί

Ήσουν ένα τόπι
ή ο καλύτερος μου φίλος
ο φίλος που δεν είχα ποτέ
ο φίλος που δεν ήξερα αν χρειαζόμουν

Ήσουν η αγάπη
ή το μίσος

Ήσουν μια οπτική γωνία
ή κάποια άλλη

Υπήρξες…

Για σένα τι ήταν εκεί, οι άλλοι;
Οι άνθρωποι έμαθαν να θυμίζουν ο ένας τον άλλον
για να νιώθουν όλο και πιο οικία;
έχασαν την μοναδικότητα τους;
Τι είναι αυτό που καθορίζει τις επιλογές των σκέψεων σου;
Είσαι ελεύθερος εκεί; ή και ‘κει κλουβί φοράς;
το κλουβί, του μήπως καταλάβουν τις σκέψεις σου
Και γεμίζεις, τύψεις για όλα αυτά,
ή επιθυμία να το κάνουν
Ναι! Να τις καταλάβουν
και να αποδειχθείς
να εξιλεωθείς
ή να σε ευχαριστήσουν

Μα αν τελικά δεν έπραττες τίποτα
αν όλοι ζούσαμε σε έναν κόσμο που όλοι υπάρχουν όταν το θέλουμε εμείς
στον πραγματικό τι θα κάναμε;
Αν στις σκέψεις μας χανόμασταν και δεν μιλούσαμε πότε
αν λέγαμε «ψεύτικος είσαι» στον πραγματικό
και τον φανταστικό αληθινό βλέπαμε
ποιος θα ζούσε;
ποιος θα δημιουργούσε;
ποιος θα έκτιζε;
ποιος θα φρόντιζε
το υλικό μας κορμί;
Αν οι σκέψεις μας είχαν δύναμη και επηρέαζαν τους άλλους
τι θα συνέβαινε στη ζωή μας;
Αν δεν ζούσαμε
θα ‘μασταν ευτυχισμένοι;
θα πετυχαίναμε;
στόχους ή σκοπούς θα είχαμε;
Θα ‘μασταν … ή άπλα κινούμενα ενδύματα πάνω σε κορμιά ηλικιακά προσδιορισμένα;

Οι άνθρωποι έμαθαν να θυμίζουν ο ένας τον άλλον
για να νιώθουν όλο και πιο οικία
και να φοβούνται που και που μήπως ξεχάσουν να τολμάνε

Γι αυτό σου λέω τόλμα

Τόλμα
τόλμα να ρισκάρεις
λαμβάνοντας υπόψη μαζί όλες τις πιθανές εκδοχές διαφυγής
τόλμα
γιατί αν τολμάς εσύ, εγώ, εμείς
τότε θα τολμούν και αυτοί, οι γύρω , εσείς
τολμά γιατί ο χρόνος είναι πολύτιμος
τόλμα, γιατί όταν τον χαρίζεις πρέπει να το κάνεις επειδή το θες
τόλμα
αν έχεις τα κότσια τόλμα
ρίσκαρε
γιατί η αβεβαιότητα υπάρχει παντού
και η μπλόφα είναι γύρω
τόλμα
τόλμα να καταλαβαίνεις και όσους δεν σε καταλάβαιναν ποτέ
τόλμα να είσαι ο εαυτό σου κι ας ζητάνε κάτι άλλο να δουν
τόλμα να επαναστατείς
[…]
τόλμα
τόλμα να ζεις
σαν άνθρωπος
γιατί οι άλλοι τολμάνε να σε κάνουν κτήνος
ποιον; Εσένα … εμένα… αυτούς … κάποιους … όλους
κανέναν
γιατί ο κανένας τόλμησε να είναι κάποιος
και ο κάποιος τόλμησε να έχει μέρος του κανένα
τόλμα
για να επιβιώσεις τόλμα
να μιλάς ξεκάθαρα χωρίς να γλύφεις για εκείνη την κάποια ομορφιά
τόλμα
τόλμα να μην φοβάσαι
τόλμα γιατί όταν τολμάς
τολμάνε και όλοι όσοι παρασέρνεις
κατάλαβε το και εσύ ασκείς τις δίκες σου επιδράσεις
στους δικού σου γύρω
τόλμα
να είσαι πραγματικά άνθρωπος …

τόλμα για ότι ονομάσαμε καλύτερο κόσμο

Θα μπορούσα να σε ζήσω ως το άπειρο και να μείνω εκεί για πάντα
μα το πεπερασμένο είναι πραγματικό και αυτό γοητεύει

Έμαθα όταν επιθυμώ να τολμάω

Όλοι μας έχουμε ένα κορμί που κινείται
και αυτό αποκτά αξία όταν αυτός που το κινεί είμαστε εμείς οι ίδιοι

Μήπως σε κινούν οι άλλοι όταν χάνεσαι «στον κόσμο των ιδεατών»;

Και τελικά;
Ποιος είναι ο πιο επικίνδυνος χώρος; 

αυτός του "Πλάτωνα";  ή ο άλλος; αυτός που ζούμε, ο πραγματικός; 
η μήπως ο τρίτος....; 
ο τέταρτος...; 
ο πέμπτος... ; 
... 
ο άπειρος; 
κόσμος!

ποιος είναι ο πιο επικίνδυνος;

και σε ποιον αξίζει, να βρίσκεσαι;

( Ημερομηνία Πρώτης δημοσίευσης: 1 month 20 hours ago, πριν από 3/ 2/ 2015 )